Pascal Baetens - Fine Art Photography

Another 13 September
Download Flash Player.

It was a cold, dark, drizzly September evening… I stumbled outside, via the garden at the back side… The car was there, my mom came to pick me up. I stepped into the back of the car, I didn’t want her to look at me. She asked me: “How was your therapy?”. I answered cheerfully: “Very well”. I was disgusted, I smelled his smell, my clothes reeked of him, my trousers were wet, everything was leaking out… Would I bleed? Oh no, help, what do I have to do? What happened? Is this a nightmare? Is this real? We drove home along the same way. At the end of the way is this little chapel. I looked at it as we drove by, I swore. What had been done to me? Do you exist, God? Why did you leave me there, alone, why didn’t you intervene, what did I do wrong?

I feel ripped apart inside. I want to open the door of the car. Please mom, drive fast enough, so I can die immediately. Damned I didn’t have the guts to open the door and throw myself out. No I spoke to myself: “Jessie, calm down, there are worse things in life, dive into your books and forget, you’ve got exams in 2 days”. But what’s worse than losing your virginity to a monster? I lost my feminity, my self esteem, my everything. What is his right to do so? Where has respect gone? Where can trust be found? I want to go away, away from this world. I even don’t cry, I cannot, I am scared, loathe myself, I feel so incredibly dirty. What am I going to do? Do I have to tell it mom? No, never. I feel so ashamed. I’ll take a shower and go upstairs, I will study, try to distract myself… Shit, I don’t want to touch this body, it’s so full of dirty hands, it’s sooooooooo filthy, what do I have to do. Help!

I am standing under the shower, luckily nobody is home, I’ll feel better afterwards… I recollect what happened. I cried, I nauseated, I scrubbed my skin till bleeding, I had to throw up, I fell down under the streaming water. I didn’t become clean, on the contrary, I became dirtier and dirtier. I felt so alone. What remained of me? I wanted to hurt myself, calm down this volcano in myself. I didn’t know where to go. What had happened to me? Wet, I crawled up the stairs, to my room. Would I be safe there?

My physical pain was overwhelmed by my despair, mental pain and sadness. Who was I now? I want to be strong, make myself large, but I cannot. I cringe in my chair and make myself small, I don’t want to be here anymore, I don’t want to be seen. I don’t want to think about it, but the images flash in front of my eyes as a movie. The basement with all the little rooms, the table where he bent me over, the pills he made me take (why?), the moist, I had to stand on my tips, I could scream, tears rolled down my cheeks. And I had to pay him, like after every therapy session. That was the worst, I had to pay to let me…

Sorry Pascal, I cannot continue to write now…

These images are available as fine art prints, numbered and signed on archival paper, in limited edition of 15 copies.

Another 13 September

Top

Het was september, koud en donker met zo van die fieselkesregen… . Ik wankelde naar buiten, langs achter via zijn tuin… . Daar stond de auto, mama kwam me ophalen. Ik stapte in, langs achter, wilde niet dat ze me zag. Ze vroeg: “En hoe was je therapie?”. Ik zei opgewekt: “Heel goed”. Ik walgde, ik rook zijn geur, mijn kleren roken naar hem, mijn broek was nat, alles liep eruit… zou ik bloeden? Oh nee help, wat moet ik doen? Wat is er gebeurd? Is dit een nachtmerrie? Is dit echt? We rijden langs dezelfde weg naar huis, op einde van de straat staat het kapelletje. Ik keek er naar, keek het na, ik vloekte, wat was me aangedaan, overkomen? God, besta jij? Waarom liet je me daar achter, alleen, deed je niets, ondernam je niets, wat heb ik misdaan?

Ik lijk wel uit mekaar gescheurd vanbinnen. Ik wil de deur van de auto opengooien… mama rij alsjeblieft snel genoeg dat ik van de eerste keer dood ben. Ik had potverdomme het lef niet eens om de deur te openen en me uit de auto te gooien. Nee, ik sprak mezelf in “Jessie kalmeer, er bestaan ergere dingen, dadelijk terug je boeken induiken en alles vergeten, want overmorgen examens”. Maar wat was er in hemelsnaam erger dan ontmaagd te worden door een verschrikkelijk monster! Ik ben mijn vrouwelijkheid kwijt, mijn eigenwaarde, mijn alles. Wat is zijn recht om zoiets te doen? Waar is nog respect? Waar is er nog vertrouwen? Ik wil weg, weg van deze wereld. Ik huil niet eens, het gaat niet, ik ben bang, ik walg van mezelf, voel me onmenselijk vuil. Wat ga ik dadelijk doen? Moet ik het vertellen aan mama? Nee, nooit. Ik schaam me zoal dood. Dadelijk douchen en naar boven, blokken, zorgen voor afleiding… . Shit ik wil dit lichaam niet meer aanraken, het staat vol vuile handen, ik voel me zoooooooo vuil, help, wat moet ik doen?

Ik sta in de douche, gelukkig is niemand thuis, ik zal me beter voelen erna… ik overloop wat er is gebeurd… ik huilde, ik walgde, ik schrobde mijn huid rood, ik moest braken, ik viel neer onder het stromend water(foto in hoek aan buizen). Ik werd niet zuiver, integendeel, ik werd vuiler en vuiler. Ik voelde me zo alleen. Wat was ik nog? Ik wilde mezelf pijn doen, die vulkaan diep in mij tot rust brengen. Ik wist geen blijf meer. Wat gebeurde er met me? Ik kroop nat de trap op naar boven, mijn kamer, was ik daar nog veilig?

Mijn lichamelijke pijn werd overrompeld door mijn wanhoop en geestelijke pijn en verdriet. Wie was ik nog? Ik wil sterk zijn, me groot maken, maar het gaat niet. Ik kruip in mijn stoel en maak me klein, wil er niet meer zijn, wil niet meer gezien worden(foto in grijze kamer in stoel). Ik wil er niet meer aan denken maar de beelden flitsen als een film voorbij.

Die kelder met zoveel plaatsjes, de tafel waar ik voorover werd gelegd, de pillen die ik moest slikken, de geur van vocht, ik moest op mijn tenen gaan staan, kon het wel uitschreeuwen, de tranen liepen over mijn wangen. Ik moest hem betalen, net zoals na iedere therapiesessie. Dat vond ik het ergste, ik moest betalen om me te laten…

Sorry Pascal het gaat niet meer om verder te schrijven… .

Welcome to the World of Pascal

Member Login

Not a member yet? Sign Up!

Another 13 September Download Flash Player. It was a cold, dark, drizzly September evening… I stumbled outside, via the garden at the back side… The car was there, my mom came to pick me up. I stepped into the back of the car, I didn’t want her to look at me. She asked me: “How was your therapy?”. I answered cheerfully: “Very well”. I was disgusted, I smelled his smell, my clothes reeked of him, my trousers were wet, everything was leaking out… Would I bleed? Oh no, help, what do I have to do? What happened? Is this a nightmare? Is this real? We drove home along the same way. At the end of the way is this little chapel. I looked at it as we drove by, I swore. What had been done to me? Do you exist, God? Why did you leave me there, alone, why didn’t you intervene, what did I do wrong? I feel ripped apart inside. I want to open the door of the car. Please mom, drive fast enough, so I can die immediately. Damned I didn’t have the guts to open the door and throw myself out. No I spoke to myself: “Jessie, calm down, there are worse things in life, dive into your books and forget, you’ve got exams in 2 days”. But what’s worse than losing your virginity to a monster? I lost my feminity, my self esteem, my everything. What is his right to do so? Where has respect gone? Where can trust be found? I want to go away, away from this world. I even don’t cry, I cannot, I am scared, loathe myself, I feel so incredibly dirty. What am I going to do? Do I have to tell it mom? No, never. I feel so ashamed. I’ll take a shower and go upstairs, I will study, try to distract myself… Shit, I don’t want to touch this body, it’s so full of dirty hands, it’s sooooooooo filthy, what do I have to do. Help! I am standing under the shower, luckily nobody is home, I’ll feel better afterwards… I recollect what happened. I cried, I nauseated, I scrubbed my skin till bleeding, I had to throw up, I fell down under the streaming water. I didn’t become clean, on the contrary, I became dirtier and dirtier. I felt so alone. What remained of me? I wanted to hurt myself, calm down this volcano in myself. I didn’t know where to go. What had happened to me? Wet, I crawled up the stairs, to my room. Would I be safe there? My physical pain was overwhelmed by my despair, mental pain and sadness. Who was I now? I want to be strong, make myself large, but I cannot. I cringe in my chair and make myself small, I don’t want to be here anymore, I don’t want to be seen. I don’t want to think about it, but the images flash in front of my eyes as a movie. The basement with all the little rooms, the table where he bent me over, the pills he made me take (why?), the moist, I had to stand on my tips, I could scream, tears rolled down my cheeks. And I had to pay him, like after every therapy session. That was the worst, I had to pay to let me… Sorry Pascal, I cannot continue to write now…


These images are available as fine art prints, numbered and signed on archival paper, in limited edition of 15 copies.

Another 13 September Top Het was september, koud en donker met zo van die fieselkesregen… . Ik wankelde naar buiten, langs achter via zijn tuin… . Daar stond de auto, mama kwam me ophalen. Ik stapte in, langs achter, wilde niet dat ze me zag. Ze vroeg: “En hoe was je therapie?”. Ik zei opgewekt: “Heel goed”. Ik walgde, ik rook zijn geur, mijn kleren roken naar hem, mijn broek was nat, alles liep eruit… zou ik bloeden? Oh nee help, wat moet ik doen? Wat is er gebeurd? Is dit een nachtmerrie? Is dit echt? We rijden langs dezelfde weg naar huis, op einde van de straat staat het kapelletje. Ik keek er naar, keek het na, ik vloekte, wat was me aangedaan, overkomen? God, besta jij? Waarom liet je me daar achter, alleen, deed je niets, ondernam je niets, wat heb ik misdaan? Ik lijk wel uit mekaar gescheurd vanbinnen. Ik wil de deur van de auto opengooien… mama rij alsjeblieft snel genoeg dat ik van de eerste keer dood ben. Ik had potverdomme het lef niet eens om de deur te openen en me uit de auto te gooien. Nee, ik sprak mezelf in “Jessie kalmeer, er bestaan ergere dingen, dadelijk terug je boeken induiken en alles vergeten, want overmorgen examens”. Maar wat was er in hemelsnaam erger dan ontmaagd te worden door een verschrikkelijk monster! Ik ben mijn vrouwelijkheid kwijt, mijn eigenwaarde, mijn alles. Wat is zijn recht om zoiets te doen? Waar is nog respect? Waar is er nog vertrouwen? Ik wil weg, weg van deze wereld. Ik huil niet eens, het gaat niet, ik ben bang, ik walg van mezelf, voel me onmenselijk vuil. Wat ga ik dadelijk doen? Moet ik het vertellen aan mama? Nee, nooit. Ik schaam me zoal dood. Dadelijk douchen en naar boven, blokken, zorgen voor afleiding… . Shit ik wil dit lichaam niet meer aanraken, het staat vol vuile handen, ik voel me zoooooooo vuil, help, wat moet ik doen? Ik sta in de douche, gelukkig is niemand thuis, ik zal me beter voelen erna… ik overloop wat er is gebeurd… ik huilde, ik walgde, ik schrobde mijn huid rood, ik moest braken, ik viel neer onder het stromend water(foto in hoek aan buizen). Ik werd niet zuiver, integendeel, ik werd vuiler en vuiler. Ik voelde me zo alleen. Wat was ik nog? Ik wilde mezelf pijn doen, die vulkaan diep in mij tot rust brengen. Ik wist geen blijf meer. Wat gebeurde er met me? Ik kroop nat de trap op naar boven, mijn kamer, was ik daar nog veilig? Mijn lichamelijke pijn werd overrompeld door mijn wanhoop en geestelijke pijn en verdriet. Wie was ik nog? Ik wil sterk zijn, me groot maken, maar het gaat niet. Ik kruip in mijn stoel en maak me klein, wil er niet meer zijn, wil niet meer gezien worden(foto in grijze kamer in stoel). Ik wil er niet meer aan denken maar de beelden flitsen als een film voorbij. Die kelder met zoveel plaatsjes, de tafel waar ik voorover werd gelegd, de pillen die ik moest slikken, de geur van vocht, ik moest op mijn tenen gaan staan, kon het wel uitschreeuwen, de tranen liepen over mijn wangen. Ik moest hem betalen, net zoals na iedere therapiesessie. Dat vond ik het ergste, ik moest betalen om me te laten… Sorry Pascal het gaat niet meer om verder te schrijven… .