Requiem for the innocent soul   

10 December 2010

I have loved. I have loved him. A feeling that happened to me for the first and only time in my 32 years. A love so strong and unique that it was able to create a new one.

He didn’t trust me, he disrespected me, the little love that nourished his soul made him blind towards who I was. And then his disease came up: to him I could impossibly be beautiful and having belonged to few; fresh at 32, pure in a society that “contaminates” at very young age.

I thus hàd to be what he saw in other women, or had seen in other women. I thus had to be like them. I thus hàd to admit it, I could impossibly have been different.

And then the worst happened, when I didn’t suspect anything, because I trusted, honoured and loved him! And I respected him so much.
He made me participate in an event, and after this event, he left me there, alone, with myself… in that factory of angels

Francesca.

Requiem per l'anima innocente    Top

10 dicembre duemiladieci

Ho amato. L’ho amato. Un sentimento che mi è parso primo ed unico nei miei 32 anni. Cosi forte ed unico da poterne creare un altro, di amore.
Non aveva fiducia in me, zero stima, e il poco amore che nutriva per la mia anima lo rendeva cieco verso chi fossi. Cosi prese piede la sua malattia : io non potevo essere bella ed esser stata di pochi ; fresca a 32 anni ; pura in un mondo che oggi contamina in tenera età.

Dovevo essere quello che lui vedeva nelle altre, o che aveva visto nelle altre. Dovevo essere stata come loro e dovevo ammetterlo. Non poteva essere diversamente.

Ed allora il plagio, quando ancora non sospettavo niente di tutto ciò ; perché io avevo fiducia, stima, e amore, in lui ! E molto rispetto.

Ha participato ad un evento, e con la stessa participazione mi ha lasciata sola, a me stessa…
nella fabbrica degli Angeli

Requiem voor een onschuldige ziel    Top

Ik had lief. Ik had hem lief. Een ongelofelijk gevoel dat ik voor het eerst in mijn 32 jaar ervaarde. Een liefde zo sterk dat die in staat was een nieuwe te creëren.

Hij vertrouwde mij niet, hij misprees mij, de weinige liefde die hem wel  voedde, maakte hem blind voor wie ik was.
Zijn ziekte kwam onherroepelijk opzetten: ik kon niet mooi zijn en aan weinigen toebehoord hebben; fris op 32 jaar, puur in een maatschappij die op jonge leeftijd besmet.
Ik moest zijn wat hij in andere vrouwen zag, of gezien had. Ik moest wel zijn zoals zij. Ik moest het hem toegeven. Ik kon onmogelijk anders zijn.

En dan kwam het drama, toen ik dat het minst verwachtte, want ik vertrouwde hem, keek op naar hem en had hem lief. En ik respecteerde hem.
Hij heeft deelgenomen aan een gebeurtenis; en na zijn deelname, heeft hij mij achtergelaten, alleen met mezelf… in een engeltjesfabriek.

Francesca.